‘சிறை’ – இது ஒரு காவல் கதையல்ல… மனிதர்களைப் பற்றி பேசும் படம்.
ஒரு கைதி தப்பிக்கிறார் என்பதிலிருந்து தொடங்கும் கதையாக இருந்தாலும், ‘சிறை’ அதைவிட பல மடங்கு ஆழமாக மனித மனங்களைத் திறந்து காட்டும் படம். வேலூர் மத்திய சிறையிலிருந்து சிவகங்கை நீதிமன்றத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்படும் விசாரணை கைதி எல்.கே.அக்ஷய் குமார், போகும் வழியில் தப்பித்து விடுகிறார். இங்கேயே கதை விறுவிறுப்பாகத் தொடங்கினாலும், படம் முழுக்க ஓடுவது துரத்தல் அல்ல… தீர்மானங்கள், தவறுகள், அவற்றின் விலை பற்றிதான்.
இந்த வழக்கில் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், கைதி பிடிபட்டாரா இல்லையா என்பதல்ல.
அவன் ஏன் இப்படியான வாழ்க்கைக்கு தள்ளப்பட்டான்?
அவனைத் துரத்தும் காவலர் எதை எல்லாம் இழக்கிறார்?
சட்டம் – மனிதம் – கடமை என்ற மூன்றுக்கும் நடுவே சிக்கும் மனிதர்கள் எப்படிச் சிதைகிறார்கள்?
இந்தக் கேள்விகளுக்குத்தான் ‘சிறை’ பதில் தேடுகிறது.
விக்ரம் பிரபு இந்த படத்தில் “ஹீரோ”வாக இல்லை. ஒரு காவலராக மட்டுமே இருக்கிறார். அதுதான் இந்த நடிப்பின் பெரிய வெற்றி. சண்டை, பஞ்ச் வசனம், ஹீரோயிசம் எதுவும் இல்லாமல், ஒரு அதிகாரி தன் கடமையை செய்யும் போது எதிர்கொள்ளும் அழுத்தம், பயம், கோபம், குற்ற உணர்வு – எல்லாவற்றையும் முகத்திலேயே கொண்டு வருகிறார். சில காட்சிகளில் அவர் பேசவே தேவையில்லை; கண்கள் போதும்.
அறிமுக நடிகர் எல்.கே.அக்ஷய் குமார் இந்த படத்தின் மிகப் பெரிய ஆச்சரியம். பள்ளி வயது, இளம் பருவம், சிறைக்கைதி என ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் அவர் காட்டும் உடல் மொழியும் மனநிலையும் இயல்பானதாக இருக்கிறது. இரண்டாம் பாதியில் அவர் வரும் காட்சிகள், பார்வையாளரை நெகிழ வைக்கும் அளவுக்கு உண்மை தன்மையுடன் இருக்கிறது. இது ஒரு நடிப்பு அறிமுகம் இல்லை; ஒரு நடிகரின் வருகை.
அனிஷ்மா அனில்குமார் – பெரிய அலங்காரம் இல்லாத, மிக இயல்பான காதல். அவரது சிரிப்பும், கண்களில் தெரியும் குழந்தை தனமும் கதைக்கு தேவையான வெப்பத்தை சேர்க்கிறது. அதேபோல் விக்ரம் பிரபுவின் மனைவியாக வரும் ஆனந்த தம்பிராஜா – குறைவான காட்சிகள் என்றாலும், அந்த குடும்பத்தின் பாரத்தை நம் மனதில் பதிய வைக்கிறார்.
ஜஸ்டின் பிரபாகரனின் இசை இந்த படத்தின் இன்னொரு பலம். பாடல்கள் கதை ஓட்டத்தை நிறுத்தவில்லை; கதாபாத்திரங்களோடு சேர்ந்து பயணிக்கின்றன. பின்னணி இசை எங்கும் ஓவராக இல்லாமல், காட்சியின் உணர்வை நம்மிடம் கொண்டு வந்து சேர்க்கிறது.
ஒளிப்பதிவாளர் மாதேஷ் மாணிக்கம், இந்த கதையை அழகுபடுத்த முயற்சிக்கவில்லை. மாறாக, இருள், மண், வியர்வை, சோர்வு – எல்லாவற்றையும் 그대로 காட்டுகிறார். அதனால் தான் கதாபாத்திரங்கள் நடிகர்களாகத் தெரியாமல், நம்மைச் சுற்றிய மனிதர்களாக மாறுகிறார்கள்.
பிலோமின் ராஜின் படத்தொகுப்பு படத்தை எங்கும் சோர விடவில்லை. சிறிய தொய்வுகள் இருந்தாலும், திரைக்கதை திரும்ப திரும்ப பிடித்து இழுத்து, பார்வையாளரை கதைக்குள் வைத்தே இருக்கிறது.
உண்மை சம்பவத்தை மையமாக கொண்ட இந்த கதை, காகிதத்தில் சாதாரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் இயக்குநர் சுரேஷ் ராஜகுமாரி, அதை மிக நேர்மையாகவும், உணர்வுப்பூர்வமாகவும் சொல்லியிருக்கிறார். காவல்துறையைப் பற்றி பேசும் போது எந்த இடத்திலும் மிகைப்படுத்தல் இல்லை. அதே நேரத்தில் காதல், குடும்பம், அரசியல் – எல்லாமே கதைக்குள் இயல்பாக கலந்து விடுகிறது.
முதல் பாதியில் சில இடங்களில் வேகம் குறைந்தாலும், அதைக் காதல் காட்சிகளும், நடிப்பும் ஈடு செய்து விடுகிறது. இரண்டாம் பாதி படம் முழுக்க பார்வையாளரை மனதளவில் கட்டிப்போட்டு விடுகிறது.
மொத்தத்தில்,
‘சிறை’ என்பது
விறுவிறுப்பான திரைப்படம் மட்டுமல்ல,
மனிதர்களின் வாழ்க்கையை நெருக்கமாகப் பார்க்க வைக்கும் படம்.
தமிழ் சினிமாவுக்கு பெருமை சேர்க்கும், நினைவில் நிற்கும் ஒரு படைப்பு.
ரேட்டிங் : 4.5 / 5 ⭐⭐⭐⭐✨